Nikhef-promovendus Lex Greeven van LHCb beschrijft de komende tijd in een weblog het alledaagse leven van een PhD-student in een groot deeltjesexperiment. Vandaag de aftrap, vanuit Genève.
Normaal gesproken werk ik in Amsterdam en sindskort ook Maastricht, grappig genoeg mijn geboorteplaats. Maar deze week is het CERN, Genève. Een weekje werken bij CERN begint vaak maandagochtend vroeg op Schiphol, de vroege vlucht naar Genève. Zo zit je ’s ochtends thuis nog aan het ontbijt, drie uur later ben je op kantoor in CERN.
Deze keer ben ik hier voor een “hackathon”. Het recept: zet 30 natuurkundigen in een grote kamer, geef iedereen een laptop, wat koffie en een week tijd. Het doel? Nieuwe software schrijven voor de LHCb upgrade.
De detector ligt namelijk momenteel stil, want onderdelen worden vervangen en vernieuwd. Veel van deze nieuwe onderdelen hebben ook nieuwe software nodig en daar wordt hier deze week aan gewerkt.
De week begint met een kort introductierondje: waar gaat iedereen aan werken en wat wil iedereen graag bereiken deze week. Zelf werk ik aan de software voor de nieuwe scintillatiedetector, ook wel “SciFi” genoemd. Deze detector wordt in de toekomst gebruikt om de baan van de deeltjes die uit de protonbotsingen komen te meten.
De meting komt uit de detector als een boel nullen en enen. Deze moeten worden omgezet naar een bruikbaar formaat, dat is mijn taak voor deze week.
Vanaf negen uur ’s ochtends programmeren, aantekeningen maken en nadenken leidt bij iedereen tot grote trek voor de lunch. Er is hier geen kantine, dus wordt er door de organisatie in de LHCb-keuken, een klein bijgebouwtje naast de experimenthal, drie grote pannen pasta-pesto gemaakt. Zelfs tijdens de lunch worden er ideeën uitgewisseld, daarna nog een koffie en dan weer verder.
Soms werkt de code, maar vaker loop ik tegen problemen aan en ben ik weer een halve dag zoet met uitzoeken wat er nou precies mis is en hoe ik weer verder kan. Rond een uur of vijf is iedereen wel uitgeprogrammeerd voor de dag, na zo’n lange dag is er gelukkig wel nog tijd om gezellig samen wat te gaan eten. Het hoeft nou ook weer niet altijd over natuurkunde te gaan!
Aan het eind van de week wordt er besproken hoe het gegaan is voor iedereen en wat je bereikt hebt deze week. Zelf heb ik flinke vooruitgang geboekt, maar door wat onverwachte problemen is de code nog niet af. Dat soort dingen gebeuren nu eenmaal, maar gelukkig is er nog veel tijd totdat het allemaal af moet zijn.
Voor nu moet ik weer ‘tot ziens’ zeggen tegen de Mont Blanc en de strakblauwe lucht hier en vlieg ik terug naar het regenachtige Amsterdam. Ik denk dat ik dit weekend maar even helemaal niet naar een scherm kijk, dat hebben mijn ogen wel verdiend!